Doorgaan naar hoofdcontent

Recensie: "... de dunne Van Druenen"

Margreet de Haan, boekhandel 't Spui
Margreet de Haan van Boekhandel 't Spui in Vlissingen, boekverkoopster van het jaar 2018 en lid van het boekenpanel van De Wereld Draait Door:
"Onlangs hadden we in onze boekhandel de feestelijke doop van Peter van Druenen’s boek ‘De Klimaatparadox’. Nu is er naast de ‘dikke Van Druenen’, het boek dat hij eerder schreef, ‘Vissers, kapers en arbeiders- Vlissingen 700 jaar stadsrechten’ een ‘dunne Van Druenen’.

Dit boekje is echter van een geheel andere orde…en al was de presentatie heel feestelijk, de voorspellingen van van Druenen over het klimaat zijn dat allerminst. Niet omdat hij een doemdenker is maar omdat hij gedegen onderzoek heeft gedaan en juist als historicus de verbanden kan leggen en met argumenten komt die staan als een huis. Zo was ik zelf geschokt te lezen dat het doen van één simpele zoekopdracht via Google net zoveel energie kost als het koken van een keteltje water. En dan te bedenken dat inmiddels bijna iedereen ter wereld een smartphone bezit en twentyfour- seven toegang heeft tot internet.

Ik zag in de film ‘Building bridges’, gemaakt door twee HZ studenten, ingeleid door Peter van Druenen en vertoond tijdens Film by the Sea,  hoe in veel landen de gevolgen van het veranderende klimaat, levens bedreigd. Wat de belangen zijn van multinationals en hoe die soms de schijn ophouden iets aan de problemen te doen. Hoe geld regeert. Hoe destructief dat is. Dat er gelukkig ook mooie voorbeelden zijn.

De klimaatcrisis bestaat, daarover kan na het lezen van dit boekje geen enkele twijfel meer bestaan.  En dat stemt treurig. Maar van Druenen komt ook met oplossingen, rigoureuze weliswaar, de ingrepen die nu worden gedaan zijn druppels op een gloeiende plaat.

Daar op z’n minst bewust van zijn is het streven van Peter van Druenen. Dat lijkt mij niet alleen een nobel maar ook noodzakelijk streven."

Reacties

Populaire posts van deze blog

Recensie in De uil van Minerva

Het is jammer dat Thierry Baudet de 'Uil van Minerva' heeft misbruikt voor zijn overwinningsspeech uit 2019. Het begrip heeft daardoor een bijklank gekregen die - op zijn zachtst gezegd - niet als positief kan worden gekwalificeerd. In de Griekse mythologie vergezelt deze vogel Pallas Athena, de godin van de wijsheid en was daarmee een symbool voor kennis en wijsheid. De Uil van Minerva is ook een Nederlandstalig tijdschrift voor geschiedenis en wijsbegeerte van de cultuur, uitgegeven onder auspiciën van de Universiteit van Gent. In de vierde editie van jaargang 32 staat een zeer uitgebreide, onderbouwde en op onderdelen behoorlijk kritische recensie van milieuwetenschapper Stijn Neuteleers over  mijn De Klimaatparadox :  De Klimaatparadox Het thema van de bevolkingsgroei speelt een vreemde rol in het milieudebat. Enerzijds rust er een zeker taboe op: er is geen echt debat over dit thema binnen milieukringen. Dit is voor van Druenen het startpunt van zijn analyse en tegel...

Las ook Midas Dekkers 'De Klimaatparadox'?

Vorige week dacht ik na het zien van de documentaire 'The Planet of the Humans' dat de maker Michael Moore mijn boek-essay 'De Klimaatparadox' had gelezen. Dat was natuurlijk niet zo, want het boek is niet in Engelse vertaling verschenen. Deze week lag de oorsprong van een nieuw déjà vu dichter bij huis: bioloog Midas Dekkers benoemt de te omvangrijke en teveel consumerende wereldbevolking als een van de grotere problemen van deze tijd en als medeveroorzaker van de huidige coronacrisis: "Waar te veel mensen worden geboren, moeten genoeg mensen sterven. Niet als straf van God, maar als gevolg van de manier waarop Moeder Natuur haar huishouden bestiert". En dat was precies het hoofdonderwerp van 'De Klimaatparadox'. Mijn stelling ging nog iets verder: de bevolking groeit zo snel omdat we alsmaar ouder willen worden en steeds banger zijn geworden voor de dood van onszelf en die van anderen: "Wij voeden het monster dat de aarde uiteindelijk om z...

Krijg nou niks: Sylvain Ephimenco heeft ook eindelijk De Klimaatparadox' gelezen:

[Het lijk in de kast] We hebben de recente film 'A life on our planet' van David Attenborough niet nodig om te weten hoe de zaken erbij staan: beroerd en het wordt steeds erger." Zo begint de heldere en waardevolle bijdrage van lezer Pier Bergsma over beperking van de bevolkingsgroei (Opinie, dinsdag). Ik had toevallig net op Netflix het alarmsignaal van bioloog en natuurfilmer David Attenborough (1926) zien en horen loeien: als extreem uidijende soort die afkoerst op de zesde massa-extinctie 'hebben we de wereld verwoest' zei hij. Maar deze film is niet alleen kommer en kwel. De 94-jarige Attenborough eindigt met een optimistische noot: niets is nog verloren want met duurzame energiebronnen, herbebossing en plantaardig voedsel kunnen we hopen op een grondige restauratie van onze planeet. Er is ook iets in zijn film dat opmerkelijk genoemd mag worden: Attenborough legt de link met overbevolking als het gaat om de vernietigingen die de mens aan zijn leefomgeving aan...