Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Opinie: "Peter van Druenen schetst een somber maar wel realistisch beeld; ik hoop voor ons dat hij ongelijk krijgt"

Het interessante boek De Klimaat Paradox van Peter van Druenen (uitgeverij Cossee) handelend over bevolkingsgroei of klimaatbeheer stelt duidelijk dat de geweldige bevolkingsgroei nauwelijks afgewend kan worden. Hij neemt China als voorbeeld en stelt duidelijk dat de een-kind-politiek eigenlijk ook gefaald heeft. Hij haalt de geleerde econoom en theoloog Malthus erbij die ons 4 eeuwen geleden al duidelijk maakte dat de grote bevolkingstoename gekoppeld aan de onvermijdelijke toename van de consumptie en dus de productie het einde van de mensheid moet betekenen. Zijn boek, ook als je het niet met hem eens bent, zet je wel aan het denken. 3 aardbollen Het is waar dat wij 3 aardbollen nodig hebben om onze consumptie te bevredigen. Helaas hebben we er maar één. Peter van Druenen schetst (...) een somber maar wel realistisch beeld. Ik hoop voor ons dat hij ongelijk krijgt. Afrika-nieuws Dit fragment komt uit een artikel van Aart van der Heijde, consultant voedselveiligheid in Afrika-
Recente posts

Recensie in De uil van Minerva

Het is jammer dat Thierry Baudet de 'Uil van Minerva' heeft misbruikt voor zijn overwinningsspeech uit 2019. Het begrip heeft daardoor een bijklank gekregen die - op zijn zachtst gezegd - niet als positief kan worden gekwalificeerd. In de Griekse mythologie vergezelt deze vogel Pallas Athena, de godin van de wijsheid en was daarmee een symbool voor kennis en wijsheid. De Uil van Minerva is ook een Nederlandstalig tijdschrift voor geschiedenis en wijsbegeerte van de cultuur, uitgegeven onder auspiciën van de Universiteit van Gent. In de vierde editie van jaargang 32 staat een zeer uitgebreide, onderbouwde en op onderdelen behoorlijk kritische recensie van milieuwetenschapper Stijn Neuteleers over  mijn De Klimaatparadox :  De Klimaatparadox Het thema van de bevolkingsgroei speelt een vreemde rol in het milieudebat. Enerzijds rust er een zeker taboe op: er is geen echt debat over dit thema binnen milieukringen. Dit is voor van Druenen het startpunt van zijn analyse en tegeli

Krijg nou niks: Sylvain Ephimenco heeft ook eindelijk De Klimaatparadox' gelezen:

[Het lijk in de kast] We hebben de recente film 'A life on our planet' van David Attenborough niet nodig om te weten hoe de zaken erbij staan: beroerd en het wordt steeds erger." Zo begint de heldere en waardevolle bijdrage van lezer Pier Bergsma over beperking van de bevolkingsgroei (Opinie, dinsdag). Ik had toevallig net op Netflix het alarmsignaal van bioloog en natuurfilmer David Attenborough (1926) zien en horen loeien: als extreem uidijende soort die afkoerst op de zesde massa-extinctie 'hebben we de wereld verwoest' zei hij. Maar deze film is niet alleen kommer en kwel. De 94-jarige Attenborough eindigt met een optimistische noot: niets is nog verloren want met duurzame energiebronnen, herbebossing en plantaardig voedsel kunnen we hopen op een grondige restauratie van onze planeet. Er is ook iets in zijn film dat opmerkelijk genoemd mag worden: Attenborough legt de link met overbevolking als het gaat om de vernietigingen die de mens aan zijn leefomgeving aan

Stedelijke nachtmerries

In de discussie over mijn vorige berichtje kwam ook het begrip overbevolking weer eens aan de orde. Stokpaardje, ik geef het toe maar deze waanzinnige foto's moet je even bekijken. Ze laten zonder woorden zien wat dit in de praktijk betekent: extreme urbanisatie. En dan heb ik het nog niet eens over het klimaat... >> Klik hier voor meer

Hippocratie

Ik ben het woord nog nergens tegengekomen: Hippocratie, dus munt ik hem zelf maar even. Betekenis: staatsvorm waarin de doctrines van de medische stand boven die van de vigerende staatsvorm zijn gesteld. Naar: Hippocrates, de man van de artsen-eed waarin het heil der zieken centraal staat. Het instellen van een Hippocratie zou tijdelijk moeten zijn: alleen in tijden van ziekte en dreigende massasterfte. Helaas, net nu wereldwijd de hippocratische noodwetten worden versoepeld, lijkt een tweede coronagolf aanstaande. China is al in rep en roer. En: voor zover ik weet spelen economen, psychologen en sociologen in de meeste landen nog steeds de tweede viool. Voor Nederland is nu de vraag: waren halen we straks die tweede 200 miljard vandaan?

Las ook Midas Dekkers 'De Klimaatparadox'?

Vorige week dacht ik na het zien van de documentaire 'The Planet of the Humans' dat de maker Michael Moore mijn boek-essay 'De Klimaatparadox' had gelezen. Dat was natuurlijk niet zo, want het boek is niet in Engelse vertaling verschenen. Deze week lag de oorsprong van een nieuw déjà vu dichter bij huis: bioloog Midas Dekkers benoemt de te omvangrijke en teveel consumerende wereldbevolking als een van de grotere problemen van deze tijd en als medeveroorzaker van de huidige coronacrisis: "Waar te veel mensen worden geboren, moeten genoeg mensen sterven. Niet als straf van God, maar als gevolg van de manier waarop Moeder Natuur haar huishouden bestiert". En dat was precies het hoofdonderwerp van 'De Klimaatparadox'. Mijn stelling ging nog iets verder: de bevolking groeit zo snel omdat we alsmaar ouder willen worden en steeds banger zijn geworden voor de dood van onszelf en die van anderen: "Wij voeden het monster dat de aarde uiteindelijk om z

Las Michael Moore 'De Klimaatparadox'?

Mijn boek-essay 'De Klimaatparadox' gaat over de klimaatcrisis in relatie tot het onderschatte probleem van een groeiende en consumerende wereldbevolking, het zwaar overschatte belang van windmolens en zonnepanelen, de schande van de biomassa-industrie en de beklemmende greep die het grootkapitaal al jaren heeft heeft op de milieubeweging en haar oplossingsrichtingen. Vanavond bekeek ik de nieuwste documentaire van de Amerikaanse filmmaker en icoon van links, Michael Moore: 'Planet of the Humans'. Na afloop was ik blij, maar ook verbijsterd. Het script voor de film volgt bijna naadloos de verhaallijn van 'De Klimaatparadox'. Uiteraard heeft hij het niet gelezen. Het boekje is niet eens vertaald. Waarom ik dan wel blij was? Simpel: het gaat om de boodschap. Moore heeft een miljoenenpubliek en maakt gehakt van de milieu-industrie. Hij gelooft, net als ik, dat het klimaat zwaar te lijden heeft van de 'human footprint', maar kijkt ook verder dan zijn

De corona-kromme

Nog steeds heeft onze minister-president geen deskundigen buiten de medische sector opgenomen in zijn Outbreak Management Team, dat bestaat uit 33 medici en 1 communicatieadviseur. En dat terwijl steeds meer duidelijk wordt hoe slecht de coronamaatregelen uitpakken en nog zullen uitpakken voor onze samenleving. Zeker is inmiddels dat het virus niet kan worden uitgeroeid. We moeten dus gaan plannen voor de langere termijn. En daarvan kun je een modelgrafiekje maken met een curve die je de ‘corona-kromme’ zou kunnen noemen. Ze laat de ontwikkeling zien van het aantal coronadoden in 2020 en de vijf jaren daarna. Voor het gemak is alleen uitgegaan van de Nederlandse cijfers. Factoren die de loop van de kromme bepalen: 1. Het coronavirus zal overleven. Anders dan bijvoorbeeld bij het SARS-virus in 2002, worden ook veel mensen besmet zonder dat ze ziek worden. Zij worden uiteraard niet waargenomen, in quarantaine geplaatst en behandeld en kunnen dus in de periode dat ze drager zijn en be

De 'Decamerone' en Corona

Terecht is er in deze tijden van corona aandacht voor Giovanni Boccaccio’s meesterwerk uit 1353: de ‘Decamerone’, een verzameling van honderd novellen, verteld door een gezelschap van drie mannen en zeven vrouwen uit de hogere kringen van Florence. Zij waren de stad ontvlucht voor de pest en hadden hun intrek genomen in een villa in de heuvels. De epidemie kostte tussen 1349 en 1360 aan zo’n 75 miljoen mensen het leven. Acteurs van Internationaal Theater Amsterdam en Het Nationale Theater in Den Haag lezen momenteel onder de regie van Ivo van Hove thuis elke dag voor uit de ‘Decamerone’, Kijk en luister op https://ita.nl/nl/episodes/itas-decamerone/765119/ . Interessant was in dit verband de analyse die de Duitse filosoof Peter Sloterdijk een paar jaar geleden maakte van het antropoceen, het geologische tijdperk waarin we nu leven en waarin de aardbol met alles wat er op leeft, voor het eerst sinds miljoenen jaren de schadelijke invloed van een van haar levensvormen - de mens - ond

Een opzienbarende bijdrage aan het klimaatdebat, voor gelovigen én sceptici

ISBN 978 90 5936 806 4, prijs € 15,50.   De klimaatparadox' beschrijft de dilemma's in de wereldwijde ontwikkeling: de complicaties die optreden bij een (groeiende) welvaart en de klimaateffecten ervan. Het boek begint met het Rapport van de Club van Rome. Hierin wordt aangegeven dat overbevolking een hoofdoorzaak is van klimaatproblemen. Maar bevolkingsgroei remmen is een ethische kwestie. Zo ook het beperken van welvaart, mensen met mobiele telefoons, mobiliteit en andere veroorzakers van klimaatproblemen. Nu – 46 jaar later – is er nog relatief weinig bereikt, maar wel meer bestudeerd. Een grote schaarste is 'de bereidheid van mensen om naar elkaar te luisteren en hun eigen gelijk op de tweede plaats te zetten'. Dit maakt dat dit boek klimaatbeheersing breder trekt en ook de gedragskant en de bereidheid om oplossingen te realiseren erbij betrekt. Het boek benadert de klimaatdiscussie vanuit de historische context. Gericht op beslissers in klimaatvraagstukke

Essay: Filosofie voor (klimaat)dummies

(boekbespreking door Peter van Druenen van 'Wat gebeurde er in de 20e eeuw?' van de Duitse filosoof Peter Sloterdijk in relatie tot mijn boek De Klimaatparadox) “Zou je (…) de hele mensheid bijeenbrengen en op één plek samenpersen, dan zou ze een ruimte innemen van driehonderd miljard liter, dus net geen derde van een kubieke kilometer. Dat lijkt heel wat. Maar de wereldzeeën bevatten één miljard tweehonderdvijfentachtig miljoen kubieke kilometer water. Zou je dus de hele mensheid, deze vijf miljard mensenlichamen, in de oceaan dumpen, dan zou de zeespiegel niet eens een honderdste millimeter stijgen. Met deze lichte deining zou de aarde eens en voor al van mensen verlaten zijn.” Met dit citaat uit 1983 van Stanislaw Lem, vooral bekend van zijn roman Solaris, brengt Peter Sloterdijk in zijn nieuwe bundel Wat gebeurde er in de 20e eeuw? de lezer al op de tweede pagina van zijn nieuwe bundel in verwarring. Is de mens inderdaad een te verwaarlozen kwantiteit te midden van de

"Willem Oltmans speelt rol in boek De Klimaatparadox"

Dit artikel en de foto zijn overgenomen van dé website over Willem Oltmans: www.willemoltmans.nl . In zijn boek De klimaatparadox wijdt auteur Peter van Druenen een lange passage aan de tweedelige interviewbundel Grenzen aan de groei van Willem Oltmans. Van Druenen vraagt in zijn boek aandachtig voor het effect van de bevolkingsgroei op het klimaatbeheer. Hij grijpt daarbij terug op de Club van Rome. Oltmans en de wereldleiders Voor zijn in 1973 en 1974 verschenen bundels sprak Oltmans uitvoerig met allerlei wereldleiders en wetenschappers over de vijf thema’s van de Club van Rome, waaronder het milieu, eindige grondstoffen en overbevolking. Volgens Van Druenen is Oltmans erin geslaagd af te rekenen met ‘het linkse bezwaar dat de Club van Rome een eliteclub zou zijn’. Overbevolking Het opmerkelijke aan de verzameling interviews is, aldus Van Druenen, dat geen van de 125 geïnterviewden het thema overbevolking als het belangrijkste issue zag. ‘Het onderwerp sneeuwde onder met

Repliek op De Klimaatparadox: "Is the world's population explosion threatening our climate efforts?"

Is the world’s population explosion threatening the efforts we’re about to do to save the climate for further warming up? “It doesn’t matter how many people live on earth, as long as we manage to create a society without burning fossil fuels, it’s the fastest way to success”, historian Peter van Druenen states in an opinion article in De Standaard. According to the Dutch historian, specialized in climate matters and author of ‘The Climate Paradox’ (De klimaatparadox),”The world’s population should go down to save the planet. Couples should have fewer children to decrease their ecological footprint” are often heard statements. But they are incorrect. Hilde van Raemdonck over de Klimaatparadox Zie voor het gehele artikel op de website New Mobility News:  https://newmobility.news/2018/11/06/creating-an-emission-free-society-the-only-key-to-climate-success/

Schrijver Jan Van Toortelboom bezoekt lezing over De Klimaatparadox en schrikt

Donderdag 17 januari 2019 mocht ik acte de présence geven tijdens 'Klankboek' in Ossenisse. Dat zijn maandelijkse avonden met literatuur en muziek. Het publiek bestond uit Zeeuws-Vlamingen en Vlamingen, een optimaal recept voor gezelligheid! Jan Vantoortelboom Onder hen de schrijver Jan Vantoortelboom, bekend van boeken als De verzonken Jongen , Meester Mitraillette , De man die haast had en De Drager . Binnenkort verschijnt Jagersmaan . www.facebook.com/jan.vantoortelboom

Compilatie van ingezonden brieven in Elsevier Weekblad

Naar aanleiding van mijn artikel over De Klimaatparadox in Elsevier Weekblad van 15 november 2018 zijn er veel ingezonden brieven binnengekomen. De redactie maakte een representatieve compilatie.

Repliek op De Klimaatparadox door Pieter Boussemaere: "De snelste weg naar klimaatsucces"

Vorige week heb ik op de Boekenbeurs gedebatteerd met Peter van Druenen. In zijn pas verschenen essay stelt hij dat de bevolkingsgroei het onmogelijk maakt om de klimaatkwestie op te lossen. Dat hoor je de laatste tijd wel vaker. Geregeld roepen mensen zelfs op om minder kinderen te maken (DS 2 november). Alleen zo zou je bijdragen aan de klimaatoplossing. Maar dat klopt niet. Pieter Boussemaere over De Klimaatparadox Lees het volledige artikel op de website van De Standaard:  http://www.standaard.be/cnt/dmf20181105_03908154

Syp Wynia ontdekt nóg een klimaatparadox

Het woord 'Klimaatparadox' begint een eigen leven te leiden. Ik zag het in de maanden na de publicatie van mijn boek worden gebruikt door journalisten van verschillende dagbladen. Zonder bronvermelding. Syp Wynia (o.a. Elsevier Weekblad) deed het wel netjes: hij zag een andere klimaatparadox, tweette erover én vermeldde de bron. Waarschijnlijk kunnen we een boek vullen met de klimaatparadoxen die er zijn. De paradox die ik probeer bloot te leggen in mijn boek is die van onze natuurlijke, maar in de kern destructieve neiging om tegen elke prijs mensenlevens te redden en te verlengen. Waarmee we het monster voeden dat de klimaatcrisis veroorzaakt en groter zal maken. Ik denk ook aan de rokerige zaaltjes waarin we in de jaren zeventig debatteerden over milieuvervuiling. Tegenwoordig frons ik de wenkbrauwen bij het manische vliegreisgedrag van de programmamakers van onze, toch doorgaans als groen geziene publieke omroep. Of aan de internetindustrie die als schoon wordt gezien,

Deze week in Elsevier Weekblad: het eerste hoofdstuk uit 'De Klimaatparadox' als essay.

Recensie: "Essay maakt het klimaatprobleem nog paradoxaler"

Historicus, auteur, uitgever en internetpionier Peter van Dreunen (1952) komt met een betoog over het klimaat. Een essay dat de naam De klimaatparadox. Bevolkingsgroei of klimaatbeheer draagt.   Van Druenen onderkent het klimaatprobleem. De aarde warmt te snel op en dat heeft verscheidene rampen tot gevolg. Echter, onze meelevendheid voor de medemens is volgens hem onderdeel van het probleem en dat levert een paradoxale situatie op:  ‘We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van grote druk op de grondstoffenvoorraden en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.’  Club van Rome Om inzicht te creëren in deze paradox en om zijn betoog te ondersteunen, verwijst Peter van Druenen meermaals naar het onderzoek van de Club van Rome uit 1972. Deze onderzoeksclub, bestaande uit wetenschappers en mensen uit het bedrijfsleven, kwam in de jaren ‘70 al met een noodroep voor

Recensie: "Enkele gedachten bij De Klimaatparadox van Peter van Druenen"

Jos Rampart. Ook het lezen van een dun boekje kan lang duren. Bij mij was de oorzaak daarvan dat ik het steeds op een andere plek legde om voorrang te verlenen aan andere literatuur of lectuur, zoals de dagelijkse kranten en reisgidsen over Berlijn, Düsseldorf en Bonn. Peter heeft zijn handtekening er al in geplaatst op 6 september 2018 bij de presentatie van het werkje en nu, 12 november 2018 kan ik pas melden dat ik het helemaal heb gelezen. Ik heb het met veel belangstelling gelezen. De onderwerpen klimaat en overbevolking hadden niet bepaald mijn belangstelling, maar door het lezen van de studie van Peter, hebben die wel mijn belangstelling gekregen. Ook ik heb ooit het Aulaboekje aangeschaft over het Rapport van de Club van Rome. De grenzen aan de groei. Misschien heb ik niet de eerste druk gekocht maar een herdruk in 1973. Waarom ik het boekje heb aangeschaft, weet ik niet meer en wat ik ermee gedaan heb ook niet. Ik was toen 23 jaar. Dat de wereldbevolking per jaar met 8

The Climate Paradox: Cossee non-fiction highlights

Recensie: "Doordacht essay"

(door André Keikes) Moeten technologie en innovatie het zwaartepunt vormen bij de aanpak van het klimaatprobleem of zijn we zelf het probleem en moeten we dáár dus wat aan doen? Historicus Peter van Druenen schreef in de reeks Cossee Essay De klimaatparadox. Met die term bedoelt hij dat we met het nemen van maatregelen die de klimaatverandering helpen tegengaan de mensheid willen redden, die juist zelf de grootste bedreiging voor het klimaat op aarde is. De mens als blinde vlek Onderzoekers die willen weten waar we met z’n allen naar toegaan, trekken graag bestaande ontwikkelingen door, om uit te komen bij een punt waarop er problemen ontstaan. Daarover kunnen ze dan hun zorg uitspreken, waarna de maatschappelijke discussie hopelijk losbarst. Volgens Van Druenen hebben we echter een blinde vlek, en dat is de mens zelf. Pleiten voor niet-ingrijpen bij humanitaire rampen, bij terreur of militaire conflicten, ruim baan geven aan euthanasie en zelfdoding en een rem zetten op levensr

Recensie: "Een kleine kritiek"

Mijn collega en goede vriend Jaap Hanekamp (met wie ik werkte aan het ammoniakdossier met dit wetenschappelijke artikel als resultaat) nam vorige week in Middelburg deel aan een discussiemiddag over klimaat. Aanleiding was het boek De Klimaatparadox van historicus Peter van Druenen, waar ik nog niet van gehoord had. Jaap stelt zijn spreektekst hieronder beschikbaar. De Klimaatparadox – een kleine kritiek Een vlot en prikkelend geschreven historisch essay: de Klimaatparadox: De crux van het verhaal is relatief eenvoudig. De klimaatcrisis is een mensenprobleem, dat wil zeggen: teveel mensen op deze planeet. Van Druenen zegt het als volgt: “We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van te grote druk op de grondstoffenvoorraad en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.” Het antwoord dat wordt gegeven is naar eigen zeggen paradoxaal maar ook pragmatisch: “… ik pleit e

Klimaatdebat in de Drvkkery in Middelburg op 2 november 2018

Staat daar nou 'en dergelijke' ? ;-)

Recensie: "Maak één kind minder"

Geachte Heer Van Druenen, Ik had afgelopen zondag het genoegen om aanwezig te zijn bij de voorstelling van je boek ‘De klimaatparadox’ op de Antwerpse boekenbeurs. Ik was de man die tijdens de vragenronde aan Pieter Boussemaere voorstelde om als 11e tip in zijn boek ‘Tien klimaatacties die werken’ toch maar toe te voegen : ‘Maak één kind minder’. Taboe Ik heb gisteren je boek gekocht en gelezen, en wil hierbij mijn respect uiten voor je moed om feiten die ingaan tegen ons gevoel voor rechtvaardigheid toch zonder taboe op de tafel te gooien, met de zekerheid dat je daardoor een cynicus zal worden genoemd door diegenen die de neiging hebben om weg te kijken van feiten die niet in hun wereldbeeld passen. Ik heb het over het feit dat hulpacties die bedoeld zijn om op korte termijn mensen te redden, op lange termijn het omgekeerde effect kunnen hebben. Deze stelling van Malthus is vandaag nog steeds waar, in het bijzonder voor Afrika. In het rapport Poverty in a rising Africa, Africa