Doorgaan naar hoofdcontent

“Door vrienden ben ik gewaarschuwd dat het schrijven van De Klimaatparadox gewaagd is.”

Klimaatparadox, Eugene de Kok, De Bode
VLISSINGEN - Jarenlang hoorde je er niemand over, maar opeens lijkt overbevolking weer een belangrijk item. In zijn een paar weken geleden verschenen boek ‘De Klimaatparadox’ legt Vlissinger Peter van Druenen een verband tussen de overbevolking en de klimaatverandering. “Door vrienden ben ik gewaarschuwd dat het gewaagd is.”

Peter van Druenen zegt dat je het niet redt met windmolens en zonnepanelen
Door: Eugene de Kok   woensdag 10 oktober 06:56 - 2018

CDA-politicus Sybrand van Haersma Buma kaartte de overbevolking aan tijdens de algemene beschouwingen, Elsevier wijdde er vorige week een artikel aan en er gaan geluiden op om via een staatscommissie iets aan de groeiende bevolking te doen. Peter van Druenen hoort de discussies over het ooit zo omstreden onderwerp aan, net als hij met aandacht luistert naar het debat over de klimaatverandering en zeespiegelstijging.

Duizendpoot
Of de aandacht voor het onderwerp (mede) door ‘De Klimaatparadox’ komt, weet hij niet. Wel weet hij, dat als dat het geval zou zijn, veel politici het niet goed hebben gelezen. “Het gaat al snel over migratievraagstukken en de hoogte van de dijken”, zegt de oud-uitgever, bestuurlijke duizendpoot, historicus en schrijver van het veelgeprezen ‘Vissers, Kapers, Arbeiders’. “En dat is jammer.”

Migratie
Sinds het verschijnen van zijn stadsgeschiedenis van Vlissingen werkt Van Druenen aan een publicatie over migratie. Toen hij daarvoor aan het grasduinen was in zijn bibliotheek stuitte hij op ‘Grenzen aan de groei’ van de Club van Rome uit 1972. “Vroeger, als langharige, linkse jongen heb ik natuurlijk een exemplaar gekocht. Ik zag het nu in mijn kast staan, bladerde er wat doorheen en heb het vervolgens in één ruk uitgelezen.”

iPhone
Belangrijkste conclusie van de Club van Rome was dat de hoeveelheid grondstoffen eindig is, mede door de groei van de wereldbevolking. Het deed in de jaren ‘70 veel stof opwaaien, maar sindsdien is niet of nauwelijks meer over overbevolking gesproken. “Maar de bevolking blijft groeien. Bovendien willen we voor 39 euro naar Barcelona, de nieuwste iPhone en het liefste elk jaar een koe opeten”, legt Van Druenen uit. “We worden bovendien allemaal ouder. Daarmee voeden we het monster van de overbevolking alleen maar. Dat soort zaken vond ik echter niet terug in de bestaande toekomstmodellen.”

Mussen
Over dat gemis schreef Van Druenen een essay dat als ‘Medemenselijkheid tegen elke prijs’ werd gepubliceerd op The Post Online. Het had een stortvloed aan reacties tot gevolg. Hij vertelde het tegen Christoph Buchwald van Uitgeverij Cossee, die hem vroeg het uit te werken tot een boekje. In ‘De Klimaatparadox’ gaat Van Druenen dieper in op het verband tussen ‘het monster van de overbevolking’ en klimaatverandering.
Hij heeft modellen gemaakt en trekt vergelijkingen met historische gebeurtenissen, zoals de jacht op mussen van Mao die het graan zouden opeten. “De wereldbevolking wordt rijker en rijker en we zorgen zo goed voor onszelf dat we steeds ouder worden. In China heeft de helft van de mensen nu internet. Als ze het allemaal hebben stijgt de temperatuur van de oceanen tot een kookpunt. Enerzijds doen we ontzettend veel tegen de klimaatverandering met windmolens en zonnepanelen, maar dat stopt het stijgen van de zeespiegel echt niet als je niets aan de overbevolking doet.”

Heftig
Van Druenen weet dat zijn stelling heftige reacties oproept bij mensen die heilig geloven in het keren van het tij. “Vrienden hebben me gewaarschuwd, maar ik heb dit toch geschreven. Ik hoop dat het een discussie opent.”

Van Druenen is geen pessimist, maar er moet wel snel iets gebeuren. “Aan de ene kant moet je in ontwikkelingslanden doorgaan met het bouwen van dijken en stenen huizen en het plaatsen van windmolens en zonnepanelen, maar dat is niet genoeg. Je moet ook de discussie voeren over overbevolking en de moeilijke keuzes maken die daarbij horen.”

‘De Klimaatparadox’ van Peter Druenen is voor vijftien euro te koop in alle boekhandels.

Klimaatparadox, Eugene de Kok, De Bode

Reacties

Populaire posts van deze blog

Schrijver Jan Van Toortelboom bezoekt lezing over De Klimaatparadox en schrikt

Donderdag 17 januari 2019 mocht ik acte de présence geven tijdens 'Klankboek' in Ossenisse. Dat zijn maandelijkse avonden met literatuur en muziek. Het publiek bestond uit Zeeuws-Vlamingen en Vlamingen, een optimaal recept voor gezelligheid! Jan Vantoortelboom Onder hen de schrijver Jan Vantoortelboom, bekend van boeken als De verzonken Jongen , Meester Mitraillette , De man die haast had en De Drager . Binnenkort verschijnt Jagersmaan . www.facebook.com/jan.vantoortelboom

Hippocratie

Ik ben het woord nog nergens tegengekomen: Hippocratie, dus munt ik hem zelf maar even. Betekenis: staatsvorm waarin de doctrines van de medische stand boven die van de vigerende staatsvorm zijn gesteld. Naar: Hippocrates, de man van de artsen-eed waarin het heil der zieken centraal staat. Het instellen van een Hippocratie zou tijdelijk moeten zijn: alleen in tijden van ziekte en dreigende massasterfte. Helaas, net nu wereldwijd de hippocratische noodwetten worden versoepeld, lijkt een tweede coronagolf aanstaande. China is al in rep en roer. En: voor zover ik weet spelen economen, psychologen en sociologen in de meeste landen nog steeds de tweede viool. Voor Nederland is nu de vraag: waren halen we straks die tweede 200 miljard vandaan?

Recensie: "Essay maakt het klimaatprobleem nog paradoxaler"

Historicus, auteur, uitgever en internetpionier Peter van Dreunen (1952) komt met een betoog over het klimaat. Een essay dat de naam De klimaatparadox. Bevolkingsgroei of klimaatbeheer draagt.   Van Druenen onderkent het klimaatprobleem. De aarde warmt te snel op en dat heeft verscheidene rampen tot gevolg. Echter, onze meelevendheid voor de medemens is volgens hem onderdeel van het probleem en dat levert een paradoxale situatie op:  ‘We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van grote druk op de grondstoffenvoorraden en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.’  Club van Rome Om inzicht te creëren in deze paradox en om zijn betoog te ondersteunen, verwijst Peter van Druenen meermaals naar het onderzoek van de Club van Rome uit 1972. Deze onderzoeksclub, bestaande uit wetenschappers en mensen uit het bedrijfsleven, kwam in de jaren ‘70 al met...