Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2018 tonen

Compilatie van ingezonden brieven in Elsevier Weekblad

Naar aanleiding van mijn artikel over De Klimaatparadox in Elsevier Weekblad van 15 november 2018 zijn er veel ingezonden brieven binnengekomen. De redactie maakte een representatieve compilatie.

Repliek op De Klimaatparadox door Pieter Boussemaere: "De snelste weg naar klimaatsucces"

Vorige week heb ik op de Boekenbeurs gedebatteerd met Peter van Druenen. In zijn pas verschenen essay stelt hij dat de bevolkingsgroei het onmogelijk maakt om de klimaatkwestie op te lossen. Dat hoor je de laatste tijd wel vaker. Geregeld roepen mensen zelfs op om minder kinderen te maken (DS 2 november). Alleen zo zou je bijdragen aan de klimaatoplossing. Maar dat klopt niet. Pieter Boussemaere over De Klimaatparadox Lees het volledige artikel op de website van De Standaard:  http://www.standaard.be/cnt/dmf20181105_03908154

Syp Wynia ontdekt nóg een klimaatparadox

Het woord 'Klimaatparadox' begint een eigen leven te leiden. Ik zag het in de maanden na de publicatie van mijn boek worden gebruikt door journalisten van verschillende dagbladen. Zonder bronvermelding. Syp Wynia (o.a. Elsevier Weekblad) deed het wel netjes: hij zag een andere klimaatparadox, tweette erover én vermeldde de bron. Waarschijnlijk kunnen we een boek vullen met de klimaatparadoxen die er zijn. De paradox die ik probeer bloot te leggen in mijn boek is die van onze natuurlijke, maar in de kern destructieve neiging om tegen elke prijs mensenlevens te redden en te verlengen. Waarmee we het monster voeden dat de klimaatcrisis veroorzaakt en groter zal maken. Ik denk ook aan de rokerige zaaltjes waarin we in de jaren zeventig debatteerden over milieuvervuiling. Tegenwoordig frons ik de wenkbrauwen bij het manische vliegreisgedrag van de programmamakers van onze, toch doorgaans als groen geziene publieke omroep. Of aan de internetindustrie die als schoon wordt gezien,

Deze week in Elsevier Weekblad: het eerste hoofdstuk uit 'De Klimaatparadox' als essay.

Recensie: "Essay maakt het klimaatprobleem nog paradoxaler"

Historicus, auteur, uitgever en internetpionier Peter van Dreunen (1952) komt met een betoog over het klimaat. Een essay dat de naam De klimaatparadox. Bevolkingsgroei of klimaatbeheer draagt.   Van Druenen onderkent het klimaatprobleem. De aarde warmt te snel op en dat heeft verscheidene rampen tot gevolg. Echter, onze meelevendheid voor de medemens is volgens hem onderdeel van het probleem en dat levert een paradoxale situatie op:  ‘We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van grote druk op de grondstoffenvoorraden en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.’  Club van Rome Om inzicht te creëren in deze paradox en om zijn betoog te ondersteunen, verwijst Peter van Druenen meermaals naar het onderzoek van de Club van Rome uit 1972. Deze onderzoeksclub, bestaande uit wetenschappers en mensen uit het bedrijfsleven, kwam in de jaren ‘70 al met een noodroep voor

Recensie: "Enkele gedachten bij De Klimaatparadox van Peter van Druenen"

Jos Rampart. Ook het lezen van een dun boekje kan lang duren. Bij mij was de oorzaak daarvan dat ik het steeds op een andere plek legde om voorrang te verlenen aan andere literatuur of lectuur, zoals de dagelijkse kranten en reisgidsen over Berlijn, Düsseldorf en Bonn. Peter heeft zijn handtekening er al in geplaatst op 6 september 2018 bij de presentatie van het werkje en nu, 12 november 2018 kan ik pas melden dat ik het helemaal heb gelezen. Ik heb het met veel belangstelling gelezen. De onderwerpen klimaat en overbevolking hadden niet bepaald mijn belangstelling, maar door het lezen van de studie van Peter, hebben die wel mijn belangstelling gekregen. Ook ik heb ooit het Aulaboekje aangeschaft over het Rapport van de Club van Rome. De grenzen aan de groei. Misschien heb ik niet de eerste druk gekocht maar een herdruk in 1973. Waarom ik het boekje heb aangeschaft, weet ik niet meer en wat ik ermee gedaan heb ook niet. Ik was toen 23 jaar. Dat de wereldbevolking per jaar met 8

The Climate Paradox: Cossee non-fiction highlights

Recensie: "Doordacht essay"

(door André Keikes) Moeten technologie en innovatie het zwaartepunt vormen bij de aanpak van het klimaatprobleem of zijn we zelf het probleem en moeten we dáár dus wat aan doen? Historicus Peter van Druenen schreef in de reeks Cossee Essay De klimaatparadox. Met die term bedoelt hij dat we met het nemen van maatregelen die de klimaatverandering helpen tegengaan de mensheid willen redden, die juist zelf de grootste bedreiging voor het klimaat op aarde is. De mens als blinde vlek Onderzoekers die willen weten waar we met z’n allen naar toegaan, trekken graag bestaande ontwikkelingen door, om uit te komen bij een punt waarop er problemen ontstaan. Daarover kunnen ze dan hun zorg uitspreken, waarna de maatschappelijke discussie hopelijk losbarst. Volgens Van Druenen hebben we echter een blinde vlek, en dat is de mens zelf. Pleiten voor niet-ingrijpen bij humanitaire rampen, bij terreur of militaire conflicten, ruim baan geven aan euthanasie en zelfdoding en een rem zetten op levensr

Recensie: "Een kleine kritiek"

Mijn collega en goede vriend Jaap Hanekamp (met wie ik werkte aan het ammoniakdossier met dit wetenschappelijke artikel als resultaat) nam vorige week in Middelburg deel aan een discussiemiddag over klimaat. Aanleiding was het boek De Klimaatparadox van historicus Peter van Druenen, waar ik nog niet van gehoord had. Jaap stelt zijn spreektekst hieronder beschikbaar. De Klimaatparadox – een kleine kritiek Een vlot en prikkelend geschreven historisch essay: de Klimaatparadox: De crux van het verhaal is relatief eenvoudig. De klimaatcrisis is een mensenprobleem, dat wil zeggen: teveel mensen op deze planeet. Van Druenen zegt het als volgt: “We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van te grote druk op de grondstoffenvoorraad en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.” Het antwoord dat wordt gegeven is naar eigen zeggen paradoxaal maar ook pragmatisch: “… ik pleit e

Klimaatdebat in de Drvkkery in Middelburg op 2 november 2018

Staat daar nou 'en dergelijke' ? ;-)

Recensie: "Maak één kind minder"

Geachte Heer Van Druenen, Ik had afgelopen zondag het genoegen om aanwezig te zijn bij de voorstelling van je boek ‘De klimaatparadox’ op de Antwerpse boekenbeurs. Ik was de man die tijdens de vragenronde aan Pieter Boussemaere voorstelde om als 11e tip in zijn boek ‘Tien klimaatacties die werken’ toch maar toe te voegen : ‘Maak één kind minder’. Taboe Ik heb gisteren je boek gekocht en gelezen, en wil hierbij mijn respect uiten voor je moed om feiten die ingaan tegen ons gevoel voor rechtvaardigheid toch zonder taboe op de tafel te gooien, met de zekerheid dat je daardoor een cynicus zal worden genoemd door diegenen die de neiging hebben om weg te kijken van feiten die niet in hun wereldbeeld passen. Ik heb het over het feit dat hulpacties die bedoeld zijn om op korte termijn mensen te redden, op lange termijn het omgekeerde effect kunnen hebben. Deze stelling van Malthus is vandaag nog steeds waar, in het bijzonder voor Afrika. In het rapport Poverty in a rising Africa, Africa

De Klimaatparadox in de Week van het Zeeuwse boek

Recensie: "De auteur schijnt daarbij vergeten te zijn dat optimisme een morele plicht is"

Wat de auteur probeert aan te tonen, is dat er een interne paradox zit in de nu stilaan universele bekommernis voor een beter en gezonder leefmilieu. Om een lang verhaal kort te maken: stel dat w er met zijn allen in slagen om wereldwijd te komen tot een beter, gezonder, duurzaam leefmilieu met een productieapparaat dat zich aan deze nieuwe vereisten heeft aangepast. Dan zal één van de gevolgen daarvan zijn dat er aanzienlijk minder overlijdens zullen zijn ten gevolge van aandoeningen aan de luchtwegen. Minder overlijdens dus door minder fijn stof, CO², stikstof in de lucht. Maar ook dank zij van gezondere voeding door minder schadelijke stoffen in ons voedsel zoals zware metalen en plastic. Uitputting van onze natuurlijke hulpbronnen Goed zo, maar minder overlijdens betekent dan wel een nog snellere aangroei van de wereldbevolking. En precies die aangroei van de wereldbevolking legt de grootste druk op ons leefmilieu. Want al die bijkomende mondjes moeten gevoed worden, en zoeke

Klimaatdebat in Antwerpen met Pieter Boussemaere en John Vandaele.

Géén ver-van-mijn-bedshow  Peter Van Druenen en Pieter Boussemaere hebben alvast één ding gemeen: de klimaatverandering is volgens hen vooral géén ver-van-mijn-bedshow, wel een reële dreiging. Boussemaere biedt tien wetenschappelijk onderbouwde acties aan waarmee iedereen zijn steentje kan bijdragen. Volgens Van Druenen is een radicalere aanpak nodig: de overbevolking heeft een nefaste invloed op het klimaat. Daarna signeren.

Twee keer nummer 1 voor De Klimaatparadox

Elke maand worden in de PZC en het literaire blog 'Zeeland geboekt' van Jan van Damme de vijf best verkopende boeken bekend gemaakt van de afgelopen maand. Dat gebeurt per boekhandel. In totaal doen zes boekhandels mee in Vlissingen, Middelburg, Goes, Terneuzen en Zierikzee. 'De Klimaatparadox' was in september het best verkopende boek van de boekhandels 't Spui in Vlissingen en De Koperen tuin in Goes.

Recensie: "... een bijna evenzeer gevoelig als ethisch moeilijk onderwerp"

In dit essay behandelt de auteur een bijna evenzeer gevoelig als  ethisch moeilijk onderwerp: de mens als grootste vijand van het klimaat, zichzelf en daarbij de wereld. Er blijkt reeds in het jaar 1972 een “Club van Rome” te zijn samen geweest, bestaande uit ambtenaren en industriëlen, die een voorspellend document de wereld hebben ingestuurd met hun toekomstvisie over de leefbaarheid van de wereld, afhankelijk van vijf verschillende parameters, maar met als belangrijkste de bevolkingsgroei. Later werd deze studie langs alle kanten aangevallen, en tegengesproken. Echter, de feiten laten de grote voorspellende kracht van het document zien. Het essay behandelt echter nog een ander document. Een soortgelijk document werd reeds opgesteld in 1798, met zelfsoortige maar andere voorspellingen, maar zonder rekening te houden met o.a. de industriële revolutie. Ook daarin stelde de toenmalige auteur, Thomas Robert Malthus, dat de bevolkingstoename het grootste probleem zal zijn, o.a. met

Essay De Klimaatparadox in Elsevier Weekblad.nl

Deze week gevraagd om een deel uit 'De Klimaatparadox" te publiceren in ElsevierWeekblad.nl onder de titel: Is het klimaat wel maakbaar? Het is de proloog van het boek, waarin ik het probleem schets en de vragen oproep die ik in de vijf hoofdstukken probeer te beantwoorden. Orkanen nemen merkbaar in kracht toe, hittegolven worden heter, moessons natter, droogtes droger en smog dikker. Is dit nog te stuiten? We moeten sceptisch zijn over de aanname dat we er zelf veel aan kunnen doen, stelt historicus, schrijver, uitgever en internetpionier Peter van Druenen. In het tegenwoordige gepolariseerde debat over de klimaatcrisis, waarin gelovigen geloviger worden en sceptici sceptischer, ben ik ambivalent, of liever gezegd: pragmatist. Om te beginnen: ik erken de klimaatcrisis in haar volle omvang. Sterker nog, ik ben er na mijn onderzoek in de recente wetenschappelijke literatuur over dit onderwerp van overtuigd dat de situatie nog ernstiger is dan ze meestal wordt voorgespiege

Lezers Review: "Geweldig boekje dat iedereen zou moeten lezen over overbevolking ..."

Bron: lezersreviews Bol.com

De Klimaatparadox in het AD

Wereldproblemen zijn onderhevig aan hypes. Nu hebben we het alweer enkele jaren over opwarming van de aarde en rijzing van de zeespiegel. Gek genoeg wordt er bijna nergens meer gesproken over overbevolking. Dat er jaarlijks 83 miljoen mensen bij komen, dat het huidige aantal van 7,5 miljard aardebewoners over een goede dertig jaar de grens van 10 miljard zal bereiken. Overbevolking,  de Club van Rome kwam er in de jaren zeventig van de vorige eeuw mee. 'Grenzen aan de groei' heet het rapport, dat destijds voor het eerst duidelijk maakte dat 'meer en nog meer' tot rampen moet leiden. Vanmiddag presenteerde Peter van Druenen zijn boek 'De klimaatparadox'. In boekhandel 't Spui in Vlissingen ging het opeens over onderwerpen als bevolkingsgroei en klimaatbeheer. Als schrijver van de stadsgeschiedenis van Vlissingen maakte hij zich drie jaar geleden onsterfelijk: 1104 pagina's gevangen onder de titel 'Vissers, kapers, arbeiders - Vlissingen 700 jaar

Klimaatparadox boek van de week

Kijk, dat Margreet de Haan bij het boekenpanel van DWDD zit dat elke maand een boek van de maand kiest is één. Dat Margreet elke week een boek van de week kiest is twéé.  De volledige tekst: "Onlangs hadden we in onze boekhandel de feestelijke doop van Peter van Druenen’s boek ‘De Klimaatparadox’. Nu is er naast de ‘dikke Van Druenen’, het boek dat hij eerder schreef, ‘Vissers, kapers en arbeiders- Vlissingen 700 jaar stadsrechten’ een ‘dunne Van Druenen’. Dit boekje is echter van een geheel andere orde…en al was de presentatie heel feestelijk, de voorspellingen van van Druenen over het klimaat zijn dat allerminst. Niet omdat hij een doemdenker is maar omdat hij gedegen onderzoek heeft gedaan en juist als historicus de verbanden kan leggen en met argumenten komt die staan als een huis. Zo was ik zelf geschokt te lezen dat het doen van één simpele zoekopdracht via Google net zoveel energie kost als het koken van een keteltje water. En dan te bedenken dat inmiddels bijna iede

“Door vrienden ben ik gewaarschuwd dat het schrijven van De Klimaatparadox gewaagd is.”

VLISSINGEN - Jarenlang hoorde je er niemand over, maar opeens lijkt overbevolking weer een belangrijk item. In zijn een paar weken geleden verschenen boek ‘De Klimaatparadox’ legt Vlissinger Peter van Druenen een verband tussen de overbevolking en de klimaatverandering. “Door vrienden ben ik gewaarschuwd dat het gewaagd is.” Peter van Druenen zegt dat je het niet redt met windmolens en zonnepanelen Door: Eugene de Kok   woensdag 10 oktober 06:56 - 2018 CDA-politicus Sybrand van Haersma Buma kaartte de overbevolking aan tijdens de algemene beschouwingen, Elsevier wijdde er vorige week een artikel aan en er gaan geluiden op om via een staatscommissie iets aan de groeiende bevolking te doen. Peter van Druenen hoort de discussies over het ooit zo omstreden onderwerp aan, net als hij met aandacht luistert naar het debat over de klimaatverandering en zeespiegelstijging. Duizendpoot Of de aandacht voor het onderwerp (mede) door ‘De Klimaatparadox’ komt, weet hij niet. Wel weet hij,

Persbericht: ‘De Klimaatparadox’ geeft antwoorden die (nog) niet in de krant staan

Toeval of niet: nog geen twee weken na de verschijning van het opzienbarende essay De Klimaatparadox van Peter van Druenen strijden twee nieuwsfeiten om de aandacht: de sterkere stijging van de zeespiegel en de snellere groei van de Nederlandse bevolking. Het laatste haalde gisteren zelfs de Algemene Politieke Beschouwingen in de Tweede Kamer. Wat opviel: de twee problemen werden direct geprojecteerd op de Nederlandse situatie en versmald tot de oplossingsrichtingen waarover we het al jaren hebben: de zee kan worden tegengehouden met hogere dijken en de overbevolking door iets te doen aan de immigratie. Nergens werd een verband gelegd tussen beide problemen. Nergens ook werd iets gezegd over de oorzaken. Nergens had iemand het over de wereld buiten Nederland. In De Klimaatparadox doet historicus Peter van Druenen dit wél. De wereldwijde bevolkingsgroei, die vooral wordt veroorzaakt door de snel stijgende gemiddelde leeftijd, is een thema dat nauwelijks nog aan de orde komt. In co

Recensie: "... de dunne Van Druenen"

Margreet de Haan van Boekhandel 't Spui in Vlissingen, boekverkoopster van het jaar 2018 en lid van het boekenpanel van De Wereld Draait Door: "Onlangs hadden we in onze boekhandel de feestelijke doop van Peter van Druenen’s boek ‘De Klimaatparadox’. Nu is er naast de ‘dikke Van Druenen’, het boek dat hij eerder schreef, ‘Vissers, kapers en arbeiders- Vlissingen 700 jaar stadsrechten’ een ‘dunne Van Druenen’. Dit boekje is echter van een geheel andere orde…en al was de presentatie heel feestelijk, de voorspellingen van van Druenen over het klimaat zijn dat allerminst. Niet omdat hij een doemdenker is maar omdat hij gedegen onderzoek heeft gedaan en juist als historicus de verbanden kan leggen en met argumenten komt die staan als een huis. Zo was ik zelf geschokt te lezen dat het doen van één simpele zoekopdracht via Google net zoveel energie kost als het koken van een keteltje water. En dan te bedenken dat inmiddels bijna iedereen ter wereld een smartphone bezit en twent

Android-app Klimaatparadox is klaar!

De Android-app van de Klimaatparadox is klaar! In de app publiceer ik artikelen, essays, recensies, lezingen, debatten en video's. In de app publiceer ik artikelen, essays, recensies, lezingen, debatten en video's. Voor de installatie klikt u in uw mobiele telefoon of tablet op deze link De app-knop staat ook in het menu bovenaan alle pagina's van deze blog. De rest wijst zich vanzelf.

The Climate Paradox in Frankfurt, 10 t/m 14 oktober

Confronting take on the moral dilemmas of the climate debate; Revisiting of the climate change classic The Limits to Growth (Club of Rome) with intriguing conclusions; Englisch sample available.

Recensie: "Essay zonder oplossingen"

De klimaatparadox van Peter van Druenen is met zijn 96 pagina’s eigenlijk te dun om een boek te noemen. De historicus noemt het dan ook een ‘boek essay’ en hij beschrijft hierin de relatie tussen de klimaatcrisis en de groeiende bevolking. In De klimaatparadox plaatst Van Druenen de discussie over bevolkingsgroei in een historische context. Het boek begint in 1972 bij het uitkomen van het rapport van de Club van Rome. Het rapport Grenzen aan de groei zorgde destijds voor veel opschudding, omdat er een beeld werd geschilderd van in een aantal decennia oprakende grondstofvoorraden. Overbevolking werd gezien als een van de belangrijkste oorzaken hiervan. In de rest van het boek wordt de relevantie van het rapport voor de huidige tijd beschreven. Van Druenen beargumenteert dat de factor bevolkingsgroei weer een belangrijke plaats in het klimaatdebat moet krijgen. Daarbij moeten we niet alleen praten over geboortebeperking, maar ook over onze neiging om tegen elke prijs mensenlevens t