Doorgaan naar hoofdcontent

Recensie: "Enkele gedachten bij De Klimaatparadox van Peter van Druenen"

Jos Rampart, recensie, Peter van Druenen, De Klimaatparadox
Jos Rampart.
Ook het lezen van een dun boekje kan lang duren. Bij mij was de oorzaak daarvan dat ik het steeds op een andere plek legde om voorrang te verlenen aan andere literatuur of lectuur, zoals de dagelijkse kranten en reisgidsen over Berlijn, Düsseldorf en Bonn.

Peter heeft zijn handtekening er al in geplaatst op 6 september 2018 bij de presentatie van het werkje en nu, 12 november 2018 kan ik pas melden dat ik het helemaal heb gelezen. Ik heb het met veel belangstelling gelezen. De onderwerpen klimaat en overbevolking hadden niet bepaald mijn belangstelling, maar door het lezen van de studie van Peter, hebben die wel mijn belangstelling gekregen. Ook ik heb ooit het Aulaboekje aangeschaft over het Rapport van de Club van Rome. De grenzen aan de groei. Misschien heb ik niet de eerste druk gekocht maar een herdruk in 1973. Waarom ik het boekje heb aangeschaft, weet ik niet meer en wat ik ermee gedaan heb ook niet. Ik was toen 23 jaar.

Dat de wereldbevolking per jaar met 83 miljoen individuen toeneemt, is wel heel zorgwekkend. Ik neem aan dat dit aantal geldt, ná aftrek van het jaarlijks aantal overleden wereldburgers.

Het is niet mijn bedoeling hier een recensie te schrijven over de inhoud van De Klimaatparadox. Ik wil alleen maar melden dat ik het aandachtig heb gelezen en dat ik over de inhoud heb nagedacht. Om dat eerste te bewijzen, meld ik dat er op pagina 79 een slordigheidsfout staat (‘gezien’ in plaats van ‘gezin’) en dat het woord ‘verdriedubbeling’ op pagina 50 wellicht beter had kunnen worden vervangen door het woord ‘verdrievoudiging’, omdat dubbel ‘twee’ betekent en het woord verdriedubbeling als 6 x geïnterpreteerd zou kunnen worden.

Als oplossing voor de bevolkingsgroei, stel ik voor alle vrijgezellen en kinderloze partners vrij te stellen van de belastingplicht, ze allemaal een dubbele vakantietoelage toe te kennen en ze in december te belonen met een 13e én 14e maand salaris. Ze moeten natuurlijk wel alles terugbetalen, als ze op hogere leeftijd alsnog kinderen krijgen. Misschien kan Peter er enkele grafieken bij tekenen en uitrekenen hoeveel miljoenen er van die 83 dan nog overblijven.

Mijn oplossing zal wel geen oplossing zijn, anders had iemand anders het al lang bedacht. Hoe dan ook: het doel is bereikt: het boekje De Klimaatparadox zet de lezer aan het denken en het levert ongetwijfeld veel interessante discussies op. Mijn complimenten voor de auteur.

Groeten van Jos Rampart
Halsteren

Reacties

Populaire posts van deze blog

Opinie: "Peter van Druenen schetst een somber maar wel realistisch beeld; ik hoop voor ons dat hij ongelijk krijgt"

Het interessante boek De Klimaat Paradox van Peter van Druenen (uitgeverij Cossee) handelend over bevolkingsgroei of klimaatbeheer stelt duidelijk dat de geweldige bevolkingsgroei nauwelijks afgewend kan worden. Hij neemt China als voorbeeld en stelt duidelijk dat de een-kind-politiek eigenlijk ook gefaald heeft. Hij haalt de geleerde econoom en theoloog Malthus erbij die ons 4 eeuwen geleden al duidelijk maakte dat de grote bevolkingstoename gekoppeld aan de onvermijdelijke toename van de consumptie en dus de productie het einde van de mensheid moet betekenen. Zijn boek, ook als je het niet met hem eens bent, zet je wel aan het denken. 3 aardbollen Het is waar dat wij 3 aardbollen nodig hebben om onze consumptie te bevredigen. Helaas hebben we er maar één. Peter van Druenen schetst (...) een somber maar wel realistisch beeld. Ik hoop voor ons dat hij ongelijk krijgt. Afrika-nieuws Dit fragment komt uit een artikel van Aart van der Heijde, consultant voedselveiligheid in Afrika-

Essay: Filosofie voor (klimaat)dummies

(boekbespreking door Peter van Druenen van 'Wat gebeurde er in de 20e eeuw?' van de Duitse filosoof Peter Sloterdijk in relatie tot mijn boek De Klimaatparadox) “Zou je (…) de hele mensheid bijeenbrengen en op één plek samenpersen, dan zou ze een ruimte innemen van driehonderd miljard liter, dus net geen derde van een kubieke kilometer. Dat lijkt heel wat. Maar de wereldzeeën bevatten één miljard tweehonderdvijfentachtig miljoen kubieke kilometer water. Zou je dus de hele mensheid, deze vijf miljard mensenlichamen, in de oceaan dumpen, dan zou de zeespiegel niet eens een honderdste millimeter stijgen. Met deze lichte deining zou de aarde eens en voor al van mensen verlaten zijn.” Met dit citaat uit 1983 van Stanislaw Lem, vooral bekend van zijn roman Solaris, brengt Peter Sloterdijk in zijn nieuwe bundel Wat gebeurde er in de 20e eeuw? de lezer al op de tweede pagina van zijn nieuwe bundel in verwarring. Is de mens inderdaad een te verwaarlozen kwantiteit te midden van de

Schrijver Jan Van Toortelboom bezoekt lezing over De Klimaatparadox en schrikt

Donderdag 17 januari 2019 mocht ik acte de présence geven tijdens 'Klankboek' in Ossenisse. Dat zijn maandelijkse avonden met literatuur en muziek. Het publiek bestond uit Zeeuws-Vlamingen en Vlamingen, een optimaal recept voor gezelligheid! Jan Vantoortelboom Onder hen de schrijver Jan Vantoortelboom, bekend van boeken als De verzonken Jongen , Meester Mitraillette , De man die haast had en De Drager . Binnenkort verschijnt Jagersmaan . www.facebook.com/jan.vantoortelboom