Doorgaan naar hoofdcontent

Recensie: "Enkele gedachten bij De Klimaatparadox van Peter van Druenen"

Jos Rampart, recensie, Peter van Druenen, De Klimaatparadox
Jos Rampart.
Ook het lezen van een dun boekje kan lang duren. Bij mij was de oorzaak daarvan dat ik het steeds op een andere plek legde om voorrang te verlenen aan andere literatuur of lectuur, zoals de dagelijkse kranten en reisgidsen over Berlijn, Düsseldorf en Bonn.

Peter heeft zijn handtekening er al in geplaatst op 6 september 2018 bij de presentatie van het werkje en nu, 12 november 2018 kan ik pas melden dat ik het helemaal heb gelezen. Ik heb het met veel belangstelling gelezen. De onderwerpen klimaat en overbevolking hadden niet bepaald mijn belangstelling, maar door het lezen van de studie van Peter, hebben die wel mijn belangstelling gekregen. Ook ik heb ooit het Aulaboekje aangeschaft over het Rapport van de Club van Rome. De grenzen aan de groei. Misschien heb ik niet de eerste druk gekocht maar een herdruk in 1973. Waarom ik het boekje heb aangeschaft, weet ik niet meer en wat ik ermee gedaan heb ook niet. Ik was toen 23 jaar.

Dat de wereldbevolking per jaar met 83 miljoen individuen toeneemt, is wel heel zorgwekkend. Ik neem aan dat dit aantal geldt, ná aftrek van het jaarlijks aantal overleden wereldburgers.

Het is niet mijn bedoeling hier een recensie te schrijven over de inhoud van De Klimaatparadox. Ik wil alleen maar melden dat ik het aandachtig heb gelezen en dat ik over de inhoud heb nagedacht. Om dat eerste te bewijzen, meld ik dat er op pagina 79 een slordigheidsfout staat (‘gezien’ in plaats van ‘gezin’) en dat het woord ‘verdriedubbeling’ op pagina 50 wellicht beter had kunnen worden vervangen door het woord ‘verdrievoudiging’, omdat dubbel ‘twee’ betekent en het woord verdriedubbeling als 6 x geïnterpreteerd zou kunnen worden.

Als oplossing voor de bevolkingsgroei, stel ik voor alle vrijgezellen en kinderloze partners vrij te stellen van de belastingplicht, ze allemaal een dubbele vakantietoelage toe te kennen en ze in december te belonen met een 13e én 14e maand salaris. Ze moeten natuurlijk wel alles terugbetalen, als ze op hogere leeftijd alsnog kinderen krijgen. Misschien kan Peter er enkele grafieken bij tekenen en uitrekenen hoeveel miljoenen er van die 83 dan nog overblijven.

Mijn oplossing zal wel geen oplossing zijn, anders had iemand anders het al lang bedacht. Hoe dan ook: het doel is bereikt: het boekje De Klimaatparadox zet de lezer aan het denken en het levert ongetwijfeld veel interessante discussies op. Mijn complimenten voor de auteur.

Groeten van Jos Rampart
Halsteren

Reacties

Populaire posts van deze blog

Schrijver Jan Van Toortelboom bezoekt lezing over De Klimaatparadox en schrikt

Donderdag 17 januari 2019 mocht ik acte de présence geven tijdens 'Klankboek' in Ossenisse. Dat zijn maandelijkse avonden met literatuur en muziek. Het publiek bestond uit Zeeuws-Vlamingen en Vlamingen, een optimaal recept voor gezelligheid! Jan Vantoortelboom Onder hen de schrijver Jan Vantoortelboom, bekend van boeken als De verzonken Jongen , Meester Mitraillette , De man die haast had en De Drager . Binnenkort verschijnt Jagersmaan . www.facebook.com/jan.vantoortelboom

Hippocratie

Ik ben het woord nog nergens tegengekomen: Hippocratie, dus munt ik hem zelf maar even. Betekenis: staatsvorm waarin de doctrines van de medische stand boven die van de vigerende staatsvorm zijn gesteld. Naar: Hippocrates, de man van de artsen-eed waarin het heil der zieken centraal staat. Het instellen van een Hippocratie zou tijdelijk moeten zijn: alleen in tijden van ziekte en dreigende massasterfte. Helaas, net nu wereldwijd de hippocratische noodwetten worden versoepeld, lijkt een tweede coronagolf aanstaande. China is al in rep en roer. En: voor zover ik weet spelen economen, psychologen en sociologen in de meeste landen nog steeds de tweede viool. Voor Nederland is nu de vraag: waren halen we straks die tweede 200 miljard vandaan?

Recensie: "Essay maakt het klimaatprobleem nog paradoxaler"

Historicus, auteur, uitgever en internetpionier Peter van Dreunen (1952) komt met een betoog over het klimaat. Een essay dat de naam De klimaatparadox. Bevolkingsgroei of klimaatbeheer draagt.   Van Druenen onderkent het klimaatprobleem. De aarde warmt te snel op en dat heeft verscheidene rampen tot gevolg. Echter, onze meelevendheid voor de medemens is volgens hem onderdeel van het probleem en dat levert een paradoxale situatie op:  ‘We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van grote druk op de grondstoffenvoorraden en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.’  Club van Rome Om inzicht te creëren in deze paradox en om zijn betoog te ondersteunen, verwijst Peter van Druenen meermaals naar het onderzoek van de Club van Rome uit 1972. Deze onderzoeksclub, bestaande uit wetenschappers en mensen uit het bedrijfsleven, kwam in de jaren ‘70 al met...