DE KLIMAAT PARADOX

Vorige week heb ik op de Boekenbeurs gedebatteerd met Peter van Druenen. In zijn pas verschenen essay stelt hij dat de bevolkingsgroei het onmogelijk maakt om de klimaatkwestie op te lossen. Dat hoor je de laatste tijd wel vaker. Geregeld roepen mensen zelfs op om minder kinderen te maken (DS 2 november). Alleen zo zou je bijdragen aan de klimaatoplossing. Maar dat klopt niet. Pieter Boussemaere over De Klimaatparadox Lees het volledige artikel op de website van De Standaard:  http://www.standaard.be/cnt/dmf20181105_03908154

Het woord 'Klimaatparadox' begint een eigen leven te leiden. Ik zag het in de maanden na de publicatie van mijn boek worden gebruikt door journalisten van verschillende dagbladen. Zonder bronvermelding. Syp Wynia (o.a. Elsevier Weekblad) deed het wel netjes: hij zag een andere klimaatparadox, tweette erover én vermeldde de bron. Waarschijnlijk kunnen we een boek vullen met de klimaatparadoxen die er zijn. De paradox die ik probeer bloot te leggen in mijn boek is die van onze natuurlijke, maar in de kern destructieve neiging om tegen elke prijs mensenlevens te redden en te verlengen. Waarmee we het monster voeden dat de klimaatcrisis veroorzaakt en groter zal maken. Ik denk ook aan de rokerige zaaltjes waarin we in de jaren zeventig debatteerden over milieuvervuiling. Tegenwoordig frons ik de wenkbrauwen bij het manische vliegreisgedrag van de programmamakers van onze, toch doorgaans als groen geziene publieke omroep. Of aan de internetindustrie die als schoon wordt gezien,...

Historicus, auteur, uitgever en internetpionier Peter van Dreunen (1952) komt met een betoog over het klimaat. Een essay dat de naam De klimaatparadox. Bevolkingsgroei of klimaatbeheer draagt.   Van Druenen onderkent het klimaatprobleem. De aarde warmt te snel op en dat heeft verscheidene rampen tot gevolg. Echter, onze meelevendheid voor de medemens is volgens hem onderdeel van het probleem en dat levert een paradoxale situatie op:  ‘We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van grote druk op de grondstoffenvoorraden en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.’  Club van Rome Om inzicht te creëren in deze paradox en om zijn betoog te ondersteunen, verwijst Peter van Druenen meermaals naar het onderzoek van de Club van Rome uit 1972. Deze onderzoeksclub, bestaande uit wetenschappers en mensen uit het bedrijfsleven, kwam in de jaren ‘70 al met...

Jos Rampart. Ook het lezen van een dun boekje kan lang duren. Bij mij was de oorzaak daarvan dat ik het steeds op een andere plek legde om voorrang te verlenen aan andere literatuur of lectuur, zoals de dagelijkse kranten en reisgidsen over Berlijn, Düsseldorf en Bonn. Peter heeft zijn handtekening er al in geplaatst op 6 september 2018 bij de presentatie van het werkje en nu, 12 november 2018 kan ik pas melden dat ik het helemaal heb gelezen. Ik heb het met veel belangstelling gelezen. De onderwerpen klimaat en overbevolking hadden niet bepaald mijn belangstelling, maar door het lezen van de studie van Peter, hebben die wel mijn belangstelling gekregen. Ook ik heb ooit het Aulaboekje aangeschaft over het Rapport van de Club van Rome. De grenzen aan de groei. Misschien heb ik niet de eerste druk gekocht maar een herdruk in 1973. Waarom ik het boekje heb aangeschaft, weet ik niet meer en wat ik ermee gedaan heb ook niet. Ik was toen 23 jaar. Dat de wereldbevolking per jaar met 8...

(door André Keikes) Moeten technologie en innovatie het zwaartepunt vormen bij de aanpak van het klimaatprobleem of zijn we zelf het probleem en moeten we dáár dus wat aan doen? Historicus Peter van Druenen schreef in de reeks Cossee Essay De klimaatparadox. Met die term bedoelt hij dat we met het nemen van maatregelen die de klimaatverandering helpen tegengaan de mensheid willen redden, die juist zelf de grootste bedreiging voor het klimaat op aarde is. De mens als blinde vlek Onderzoekers die willen weten waar we met z’n allen naar toegaan, trekken graag bestaande ontwikkelingen door, om uit te komen bij een punt waarop er problemen ontstaan. Daarover kunnen ze dan hun zorg uitspreken, waarna de maatschappelijke discussie hopelijk losbarst. Volgens Van Druenen hebben we echter een blinde vlek, en dat is de mens zelf. Pleiten voor niet-ingrijpen bij humanitaire rampen, bij terreur of militaire conflicten, ruim baan geven aan euthanasie en zelfdoding en een rem zetten op levensr...

Mijn collega en goede vriend Jaap Hanekamp (met wie ik werkte aan het ammoniakdossier met dit wetenschappelijke artikel als resultaat) nam vorige week in Middelburg deel aan een discussiemiddag over klimaat. Aanleiding was het boek De Klimaatparadox van historicus Peter van Druenen, waar ik nog niet van gehoord had. Jaap stelt zijn spreektekst hieronder beschikbaar. De Klimaatparadox – een kleine kritiek Een vlot en prikkelend geschreven historisch essay: de Klimaatparadox: De crux van het verhaal is relatief eenvoudig. De klimaatcrisis is een mensenprobleem, dat wil zeggen: teveel mensen op deze planeet. Van Druenen zegt het als volgt: “We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van te grote druk op de grondstoffenvoorraad en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.” Het antwoord dat wordt gegeven is naar eigen zeggen paradoxaal maar ook pragmatisch: “… ik pleit e...

Staat daar nou 'en dergelijke' ? ;-)

Geachte Heer Van Druenen, Ik had afgelopen zondag het genoegen om aanwezig te zijn bij de voorstelling van je boek ‘De klimaatparadox’ op de Antwerpse boekenbeurs. Ik was de man die tijdens de vragenronde aan Pieter Boussemaere voorstelde om als 11e tip in zijn boek ‘Tien klimaatacties die werken’ toch maar toe te voegen : ‘Maak één kind minder’. Taboe Ik heb gisteren je boek gekocht en gelezen, en wil hierbij mijn respect uiten voor je moed om feiten die ingaan tegen ons gevoel voor rechtvaardigheid toch zonder taboe op de tafel te gooien, met de zekerheid dat je daardoor een cynicus zal worden genoemd door diegenen die de neiging hebben om weg te kijken van feiten die niet in hun wereldbeeld passen. Ik heb het over het feit dat hulpacties die bedoeld zijn om op korte termijn mensen te redden, op lange termijn het omgekeerde effect kunnen hebben. Deze stelling van Malthus is vandaag nog steeds waar, in het bijzonder voor Afrika. In het rapport Poverty in a rising Africa, Africa ...