Doorgaan naar hoofdcontent

De mussen van Mao en de gloeilampen van nu

Mussen, Mao, gloeilampen
In 'De Klimaatparadox' maak ik een vergelijking tussen het massaal uitroeien van mussen in het China van Mao Zedong in 1958 en het al even massaal vervangen van gloeilampen in de westerse wereld, enkele jaren geleden. De campagne in China was bedoeld om hongersnoden tegen te gaan; de vogels vraten de tarwe op die was bedoeld voor de hongerende bevolking.

De maatregel maakte onderdeel uit van de Vier Plagen-campagne waarbij ook ratten, vliegen en muggen het moesten ontgelden. Er zijn filmbeelden bewaard van grote groepen Chinezen die over de akkers renden, schreeuwden, trommelden op metalen emmers en zo de mussen dwongen om te blijven vliegen totdat ze er letterlijk bij neervielen. De lijkjes moesten worden verzameld en ingeleverd. Uiteindelijk werden er meer dan twee miljard vogels gedood.

Het resultaat was catastrofaal: het land kreeg te maken met een enorme toename van ander schadelijk ongedierte, zoals sprinkhanen, waardoor de oogsten nog slechter uitpakten dan voorheen. Het beeld van de strijd van de Maoïsten tegen de mussen drong zich bij mij vele jaren later weer op toen honderden miljoenen burgers wereldwijd de milieuvervuilende gloeilampen in hun schemerlampen gingen vervangen door spaarlampen. De wereld was gered!

Het boek 'De Klimaatparadox kost 15 euro en is te verkrijgen bij alle boekhandels in Nederland en Vlaanderen. Online o.a. bij Bol.com en bij de uitgever: http://www.cosseewebshop.com/de-klimaatparadox.html.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Opinie: "Peter van Druenen schetst een somber maar wel realistisch beeld; ik hoop voor ons dat hij ongelijk krijgt"

Het interessante boek De Klimaat Paradox van Peter van Druenen (uitgeverij Cossee) handelend over bevolkingsgroei of klimaatbeheer stelt duidelijk dat de geweldige bevolkingsgroei nauwelijks afgewend kan worden. Hij neemt China als voorbeeld en stelt duidelijk dat de een-kind-politiek eigenlijk ook gefaald heeft. Hij haalt de geleerde econoom en theoloog Malthus erbij die ons 4 eeuwen geleden al duidelijk maakte dat de grote bevolkingstoename gekoppeld aan de onvermijdelijke toename van de consumptie en dus de productie het einde van de mensheid moet betekenen. Zijn boek, ook als je het niet met hem eens bent, zet je wel aan het denken. 3 aardbollen Het is waar dat wij 3 aardbollen nodig hebben om onze consumptie te bevredigen. Helaas hebben we er maar één. Peter van Druenen schetst (...) een somber maar wel realistisch beeld. Ik hoop voor ons dat hij ongelijk krijgt. Afrika-nieuws Dit fragment komt uit een artikel van Aart van der Heijde, consultant voedselveiligheid in Afrika-...

Krijg nou niks: Sylvain Ephimenco heeft ook eindelijk De Klimaatparadox' gelezen:

[Het lijk in de kast] We hebben de recente film 'A life on our planet' van David Attenborough niet nodig om te weten hoe de zaken erbij staan: beroerd en het wordt steeds erger." Zo begint de heldere en waardevolle bijdrage van lezer Pier Bergsma over beperking van de bevolkingsgroei (Opinie, dinsdag). Ik had toevallig net op Netflix het alarmsignaal van bioloog en natuurfilmer David Attenborough (1926) zien en horen loeien: als extreem uidijende soort die afkoerst op de zesde massa-extinctie 'hebben we de wereld verwoest' zei hij. Maar deze film is niet alleen kommer en kwel. De 94-jarige Attenborough eindigt met een optimistische noot: niets is nog verloren want met duurzame energiebronnen, herbebossing en plantaardig voedsel kunnen we hopen op een grondige restauratie van onze planeet. Er is ook iets in zijn film dat opmerkelijk genoemd mag worden: Attenborough legt de link met overbevolking als het gaat om de vernietigingen die de mens aan zijn leefomgeving aan...

Recensie: "Essay maakt het klimaatprobleem nog paradoxaler"

Historicus, auteur, uitgever en internetpionier Peter van Dreunen (1952) komt met een betoog over het klimaat. Een essay dat de naam De klimaatparadox. Bevolkingsgroei of klimaatbeheer draagt.   Van Druenen onderkent het klimaatprobleem. De aarde warmt te snel op en dat heeft verscheidene rampen tot gevolg. Echter, onze meelevendheid voor de medemens is volgens hem onderdeel van het probleem en dat levert een paradoxale situatie op:  ‘We investeren in klimaatbeheer en medemenselijkheid, maar voeden daarmee het monster dat eruit voortkomt, het monster van overbevolking, van grote druk op de grondstoffenvoorraden en voedselbronnen, van milieuvervuiling – dat is de klimaatparadox.’  Club van Rome Om inzicht te creëren in deze paradox en om zijn betoog te ondersteunen, verwijst Peter van Druenen meermaals naar het onderzoek van de Club van Rome uit 1972. Deze onderzoeksclub, bestaande uit wetenschappers en mensen uit het bedrijfsleven, kwam in de jaren ‘70 al met...